Opanowując sztukę NIEżałowania.

Pracownica niemieckiego hospicjum każdemu pacjentowi jakim się zajmowała zadawała pytanie, czego najbardziej w życiu żałuje. W ten sposób stworzyła listę 5 najczęściej żałowanych spraw w ich życiu.

Tak, dziś będzie nie o nadziei na przyszłość, nie będzie o planach, marzeniach, chęci, sile do działania z uśmiechem na twarzy. Dziś będzie odrobinę ponuro, bo i słońce za oknem zaszło chmurami po dniach upału. Zatem nazwijmy to adaptowaniem się do nadchodzącej deszczowej aury za oknem.

Dlaczego by nie zacząć żyć tak jakby dziś nigdy nie miało się powtórzyć, jakby dziś miało być ostatnim dniem i nie żałować tych 5 rzeczy?

Prowadźmy życie takie, jakiego pragniemy i sobie wyśniliśmy, nie dajmy się stłamsić ludziom i niesprzyjającym okolicznościom, bo takowe zawsze można zmienić. Nie pracujmy przesadnie dużo, bo w natłoku zapomnimy siebie, a gdy przecież brak nam siebie, to brak nam wszystkiego. Ilu z nas nie wyznało uczuć tym najważniejszym? Szczerze wierzę, że wiele chorób ciała wynika z chorób i tęsknot serca i stresów z tego wynikających. Ilu z nas z lenistwa odmawia spotkania z przyjacielem albo wmawiamy sobie, że tego spotkania nie potrzebujemy albo nie mamy na nie ochoty. Kochani, my zawsze potrzebujemy, tym bardziej im głośniej krzyczymy sobie, że nie. Pozwólmy sobie być szczęśliwymi, kochać i być kochanymi z górą pieniędzy bądź też nie.

Ja staram się być spełnionym inspirującym cytatem na co dzień i na co dzień przegrywam…ale powtarzam 

sobie „póki co”. Nie spieszę się, ćwiczę dalej cierpliwość, przełykam gorzkie rozczarowania zapijając dobrą lemoniadą i jedzeniem z przyjaciółmi kiedy mogę.

Czuję się od jakiegoś czasu jak drzewo poznania dobra i zła. Mam wiele gałęzi, liści, soczystych jabłek, które wiszą czekając na tego, kto nie tylko podejdzie i urwie co mu się żywnie podoba i odejdzie w swoją stronę, ale kogoś, kto nadchodząc już z daleka dojrzy piękno tego drzewa, zanim zerwie z niego cokolwiek, dotknie kory, zapozna się z jej delikatną, niespotykaną strukturą, zaprzyjaźni się dotykiem, którym pokaże, że zaraz nie zniknie, ale zerwie to jabłko nadzwyczaj sprawnie, zanurzy usta przymykając z rozkoszy oczy i zamiast pójść w przeciwnym kierunku przygryzając radośnie środek, zatrzyma się, usiądzie i oprze o drzewo napawając się jego bezpiecznym, ciepłym cieniem.

Póki co…

Układam dalej pieśni swego życia wyśpiewując je do sufitu.

Muzyczne cuda: